ჩემი ვარდი ხარ ედემის ბაღის
ნორჩი ყოილი გერგეთის ცისა,
ის ორქიდეა რომელიც მიყვარს
და ის მშვენება რომელზეც ვგმინავ.
ქალავ ცხოვრების წყურვილი მიკალ,
დავბერდი ოცნებით დანატრებული,
მაღალი მთიდან შენთვის მლოცველი
სიცოცხლის წყაროს გამომთხოვნელ.ი
ვერვინ გაჰბედა შენ შეგხებოდა,
მოარულ ღვარცოფს შიშით დაჰხარის,
მე შენ გიპარავ და გმალავ ჩემში,
როგორც პოეტი ლექსებით ქარში,
როს მოვა ჟამი შენ გასთხოვდები
და ჩემი ფიქრიც შენ გამოგყვება,
ჩემი თვალების სულში ჩამოღვრილს
ცოფით დამშეულს ცრემლი წამსკდება...
No comments:
Post a Comment