ბინძური ბრძენი მოხუცი ცეცხლით

ბინძური იყო ეძინა სკამზე
მე კი ვუსმენდი ჩემთვის და რინდად
ძილში ბოდავდა ალბათ სიმართლეს
რომ უკვდავებას ქვეყნად არ ღვიძავს
მე მოვუსმინე მოხუცის აზრებს
ვიცი ის იყო თეთრ წვერა ბრძენი
მართალს ამბობდა მჯეროდა ასე
და ჩემთვის მივხვდი სიცრუეს ვთესდი
განა ბუნება რისი დედაა
თუ არ ჰქმნა უკვდავ ისევ სნეული
ეს სნეულება უკვდავებაა
უკვდავებაა ისევ სნეული
მე გეტყვი მართალს ღმერთო მისმინე
შენ კარგად იცი რად მეწვის იგი
იგი ისაა ღმერთმა რომ შეჰქმნა
იგი ისაა ღმერთიც რომ ებრძვის
წარმოიდგინე ეხლა უფალო
თითქოს სამყარო იმის გარეშე
წარმოიდგინე? რას ხედავ მეტყვი
ვიცი შეგძულდით და ვერ აღმიწერ
მთვარე სუფევდა ღამე დგას ბნელი
ცას ვარსკვლავები ეფინა სვეტატ
ლამპიონები გზებს მინათებდნენ
მე მოვდიოდი ფიქრად და სევდად
ამ გრძნობამ გულში დაჩრდილა ბევრი
ჩემი გონება ფიქრობდა ერთზე
ჩემი თვალები ბრწყინავდნენ მხოლოდ
ამ გულში მეწვის ეს გრძნობა შენზე
ნახე რას ამბობს მოხუცი ბრძენი
მისი ჭაღარა მართალ ბერდება
რომ ქვეყანაზე მაგის საფასურს
ვერ გადაიხდის ვერცერთი ვერა
ამ მწირ სავანეს ცოდვით ამძიმებს
წყურვილი მოდგმა კაცთა ერისა
მათგან ერთერთი მე ვარ რჩეული
ეს გრძნობა ჩემი თავმოკლულისა
ანგელოზები შურით ამბობენ
ის ცოდვილია წმინდანი მაინც
რაღაც ღვთისმშობელს მიგიგავს ალბათ
არა ბოდიში მას მიჰგავს შენთვის
თუმც უკადრისი ვიკადრო როცა
სადღაც გაწყდება ეს ბეწვის ხიდი
მაგრამ მე მჯერა მიშველის ალაბთ
ეს გრძნობა ჩემი რატომაც ვწერდი
ცაში როგორღაც ვისწავლი ფრენას
მინდა ვიცურო ვითარცა თევზი
მინდა მიყვარდეს როგორც  არასდროს
თითქოს არავის უყვარდა იგი
და ღმერთმა შეჰქმნა ეს გრძნობა ორის
ორთა სიყვარულს გზას არ აქ ბოლო
გვირაბი არის შუქით მოცილი
მოვითხოვ ამბორს მოვალ უფალო
მე შემომხედა  მოხუცმა ნელა
მიხვდა თუ როგორც მიყვარდა იგი
მის თვალებიდან მოგორავს სვეტად
სულის ნადებში დაღვრილი სისხლი
დიდხანს მიყურა ეულ და ფერად
ალბათ იფიქრა რატომღაც ვსჯიდი
ისევ მიყურებს ბოლოს კი მითხრა
დიდად მიყვარდა და ასე ვთვლიდი
რომ სილამაზეს მისსა საუფლოს
არ გააჩნია თავი და ბოლო
ის სამოთხიდან მოპარულია
ის ნარნარია ფაქიზი მხოლოდ
თითქოს ედემის ბაღში ნამღერი
წყალობა ღმერთმა დაუშვა შენზე
ანგელოზები გვერდს უმშვენებდნენ
შენ კი მე გყავდი მდრიკავდი მკერდზე
და ცაში ბოლოს დაწერა ღმერთმა
ალის წვეთებად ამგვარი სტროფი
რომ უკვდავება სნეულებაა
და გრძნობაც ჩემი არის სნეული...