უმზერენ ზეცას ვარსკვლავთ კარიბჭეს,
დაბღუჯაბმული ღრუბლების კიდეს.
შორი მთებიდან წვიმას იპარავს...
ცრემლიან თვალებს ქარი აღმივსებს.
იქ შემოდგომა მიწურულიყო
გარდასულება ჰქონდათ ყვავილებს,
სიოს წუილი ხის რიგთა შორის...
ძველ დავიწყებულ ფიქრებს აღვიძებს!
მე ლექსის წერა არ შემიძლია,
არც იმას ვიტყვი, რომ იგი დამწერს,
მე თეთრ თათმანში გრძნობას არ გავცვლი
თუმც ზუსტად ვიცი, რომ ის გამცვლის მე...
უფსკრულის ყელში გადაჩეხილი,
თავს არ გავწირავ და დავფიქრდები...
რომ ჩავმხტარიყავ იცი გოგონა?
მე შენზე ამ ლექსს ვეღარ დავწერდი.
No comments:
Post a Comment