მე შენში მხოლოდ ეს დავინახე

შენ პოეტის ფიქრში ზიხარ
თან კაცების გულში მყოფი
სულის მშვენებაც თუ შენ ხარ
დამშეული დაგრბის ცოფი
შენი სახიდან მომდინარს
ცრემლი უბიწო ვნებაა
ნატურალისტის ნათქვამი
შენი ხატება შვებაა
და იქ კამარას ალი ეკიდა
ვითომ თითქოსდა ვუზმერდი
ღრუბლები მიმოდიოდნენ
ქარში ნარწევი ვფიქრობდი
სურვილით წყურვილს ნდომა აკლია
შენი სიტყვებით თამაშიც ვიცი
შენზე დაწერა ჩემი ვალია
მე ამ ნაწერთან მაერთებს ფიცი
უბადრუკოვ გრძნობავ გესმის?!
ამ ქვეყანას ვტოვებ მარად
ეს პირქუში გრძნობა ჩემი
დამიხვდება ბნელში ფარად
ამ ცხოვრების მე არ მესმის
ვიბადებით ვცოდავთ ვკვდებით
შენზე ფიქრი მალულ ჩემი
ჰქრება თითქოს ქვაზე ვდებდით
მთაში მოსულ ზვავად მოხვალ
ბარში მიწა ხარ დედად ქცეული
შენ შხაპუნა ხარ კეკლუცი წვიმა
ის ტალღები ხარ ზღვაში რომ იცის
მე ვწერ და გიწერ ამ გრძნობას ჩემსას
გულში რომ ზის და უარყოფს ყოველს
ჩემი კალამი დაწყევლის ყველას
ვინც შენში უმზერს ბოროტ მომლოცველს
და მე მოგიძღვნი აზრებს ურითმოს
ფიქრში გაქცეულს ლექსებს გიქსოვდი
შორით მოსჩანდა ბინდით მოცილი
წერას ვბედავდი შენთვის ვფიქრობდი
მე მთაში მოვალ ყინულის ლოლოდ
ზღვაში ვიქნები სურვილის თევზი
ცაში არწივი ფრინველთა მეფე
შენი ხალიჩა ოთახში მყოფი
მე მინდა ვიყო ის თასმა შენი
რომელსაც მუდამ დაათრევ სხარტად
შენი სურვილის მონა მსურს ვიყო
ქარს გამატანდი თითქოსდა ლანდად
ცაში ნაჭედი ღრუბელი ვიყო
მუდამ დაგცქედრდი უბრალოდ მორცხვად
ის გამალებული გრძნობა რომ ვიყო
რომელიც შენში ბუდობდა მარად
ქარი ფურცლავდა ამ ფიქრებს ცხადულს
მწარედ მაცლიდა შენზე ოცნებებს
მე შენთვის დავწერ კიდევ უამრავს
ამ ჩემს ნაბოდვარ ნაცოდარ ლექსებს

თუმც მწუხარია და იდუმალი

სისხლს აბრდღვიალებს ცა ბობოქარი
ღრუბლები ჩადრის ტოლ მისტირიან
მილეულია სიცოცხლე ზღვაში
ზვირთები ამბავს განიკვირვიან
სანაპირო კი მწუხარია და იდუმალი
ნელი ნაბიჯით მოდგომია ვნებათა ღელვა
ჰორიზონტს გასცდა მეწამული მზის ბოლო სხივი
ღამის უკუნეთს შეფარვით ელის მნათობი ელვა
სასიყვარულოდ შეინუსხა ფოთოლთა ცვენა
მის ვერაგ განცდას წაიყრუებენ ნაპირის მცველნი
სასაფლაოზე დარღვეულია გარდაცვლილთ კრება
სანაპირო კი მწუხარია და იდუმალი
ზის ჩუმი გნომი ფიქრებში ჩაფლულს
მიეპარება მადლი მისი აწ განშორება
შეტვარებული დალევს თვრება არაყით
და ცრემლით კახპას მიეგებება
თოვს მთვრალი ღამეს დაემდურება
მძინარე აზრებს გაუმხელს სატრფოს
შეშინებული ძაგძაგებს ბრალით
მის საიდუმლოს არავის ანდობს
სულში დაღვრილი სანთელის მკალი
მდნარი ყინულის ფოლადი დაგმო
მოპარულია ფიფქები მთაში
და მან გრძნობები თამაშში დადო
მწარე სიმართლის შიში აფერხებს
შუბლზე მიდებულ ტყვიების წამზომს
ფიქრი მოკვეთით იძახის უარს
რადგან არ უნდა გრძნობები დათმოს
ნუთუ ძნელია აღუწერელი
მისი სიძვირე ასე მწველია
სად გაჰქრა ჩემი სნეულებანი
რომ ვარ ცოცხალი დამიტირიან
და ჩაესვენა სანთლის ის ალი
რომელზეც წერით თვალს დამითხრიან
მომკვეთენ ხელებს მომტყდება მზერით
მე საკვამურში დამიმალვიან
სასაფლაოზე ქარი სუფევს და ძნელთა წყვეტა
წარუწყვეტელი ლანდი მისი ბობოქრობს ისევ
სანაპიროზე თუმც მწუხარია და იდუმალი
ქალი აღელვებს მეწამული იისფერ ზვირთებს

სიყვარულის ის მცნება რომელიც გაიზიარეს

კამარა შეკრა ვარსკვლავთა წყებამ
მთვარე აღიძრა მყინვართა წვერზე
ღრუბელთ მოარულთ გზები გაეხსნათ
წვიმის წვეთები ლანდავდა კიდეს
გზა კვალ არეულს ბნელი ფიქრებით
ცრუ მახეებით გარს შემომალულს
შეპყრობილებით ძალ გადაცდენილს
მოპირკეთებულ ციხეს მიმაგრულს
სანთელთა შუქით გარემოცული
მცირე კელია გაბრწყინებულა
კლდის მღვიმეებში გამოკეტილი
ვინმე მამაო ღმერთს შეჰვედრია
ღმერთო ყოველთა ჩვენთ შემოქმედო
შემქმნელო ცისა მიწისა ზღვების
მეფის დიდების თანაავტორო
ყოველთა წმინდანთ განდეგილების
ბერი ვარ მონა მორჩილი ღვთისა
მე მეუფების არ მესმის ბევრი
ნუთუ სიყვარულს განარჩევ სხვისგან
და მე მორწმუნეს ცრემლი მაქ ბნელი
წუხელის ვინმე ვაჟი მესტუმრა
პირ მშვენიერი უბიწო მზერით
მას ერთი კითხვა დაუსვამს შენთვის
ნუთუ სიყვარულს რა არის ეტყვი
მას ჰყვარებია მეფეთა გზნებით
მას გულში ჰქონდა ყოვლად სიკეთე
მან სიყვარული ხატზე შეფიცა
მან სიყვარული შეიგრძნო მწიფე
თურმე ყოფილა პირველი განცდა
გრძნობებს გარდასულთ იგი დაგიწერს
მოინანიებს ალბათ ამ ცოდვას
ანგელოზებმა იგი გაწირეს
ღმერთო მიბოძე რომ იქნებ ვუთხრა
საიდუმვლობა გამანდე ისევ
რათა ავუხსნა ვაჟს სიყვარული
ან ის რა არის და რას ანიჭებს
უეცრად მღვიმე გასხივოსნებულს
ვერცხლის მონეტას გადაენაცვლა
ზეცის თაღიდან სხივზე დაწერილს
ბერმა გრაგნილი ღვთისგან ინება
მისმა თვალებმა ასახეს ძნელი
სიკეთოვნება სხივზე გადმოსცა
მკრთოლვარედ ბერმა აზიდა ხელნი
და სამადლობელს ღმერთს შეუფიცა
მუხლებს ჩამოყრილს თვალებ დავრდომილს
ვაჟი მტირალა ტირიფად იქცა
მან დაინახა მეფეთა მეფის
დიდი მეუფის განგება ღვთისა
-ადამიანო მე გეტყვი ყოველს
მე სიყვარული შევქმენი თვითონ
თქვენ გიყვართ გწამთ და ამაყობთ მისით
ვინც სარგებლობას გიბოძებთ ვითომ
სუფრას გაშლიდით ფრთებით შემკობილს
იქ ადღეგრძელებთ ღვთიურ საგანძურს
ტაძარში შესულთ სანთელს ანთებდით
მე გადარჩენას მომთხოვდით თითქოს
თქვენ სიყვარული ჩემი უარყვეთ
იწამეთ გრძნობა სიყვარულს ეტყვით
ეხლა მე გეტყვი ნამდვილ სიყვარულს
რომ შენ მას ეტყვი სიყვარულს ეტყვი
გთხოვთ შეიყვაროთ თვით სიყვარული
ირწმუნეთ რათა სულთ შეეწევნით
ნამდვილ სიყვარულს მე ეხლა ვხედავ
შვილო მე გეტყვი სიყვარულს ეტრფი...

გუმბათოვანი ცის ტრაგიკული სხივები

ანგელოზებო ეხლა მითხარით
რატომ ხართ მუდამ ჩემს შორი-ახლოს
არ მინდა თვენი ფერობა ჩემში
რადგან ცოდვანი არის უბრალო
ჰეიი! შენ გესმის ამომხედე
ხედავ ჩემს უკან სხივებს ტრაგიკულს
ეს ღვთის მადლია გადმოდის ჩემში
და მე ისევ ვწერ ამაზე მალულ
მე ხომ ოდესღაც ალბათ მოვკვდები
და თითქოს ლანდი გავქრები ისე
ჩემი ეს ლეში მიწაში გდია
ცრემლი არ მინდა ილოცეთ ჩემზე
და ასე წარვედ სამსჯავროს წინა
შიშით კანკალი ძაგძაგი მინდა
მაგრამ ეს იყო ბოლოს დასასრულს
და მე ზეცაში დავიწყე გმინვა
მე ვუყურებდი გარდაცვლილ სულებს
ვხედავდი როგორ კვნესოდნენ იგნი
ჩემი სასჯელიც ეს უნდა იყოს
მე ბინდი მქონდა თვალებზე დიდი
როდესაც ცაში ნისლი ჩამოწვა
მაშინ გაისმა ბნელი კივილი
გოდებდა ალბათ შავი სიკვდილი
და ჯოჯოხეთში ენთო ფითილი
მე ღმერთის სახის ნახვა მინდოდა
წყურვილი მქონდა მასთან შეხვედრის
მინდოდა მეთქვა შენ ხარ უფალი
და მე ცოდვილი აგერ ვარ შენს წინ
მე განვიცადე ტკივილი როცა
სამსჯავრო წყვეტდა ჩემი გზის ამბებს
ხაზებს უსმევდნენ ჩემს სულში ცოდვას
და მაინც სევდად ცრემლი მაქ თვალზე
შენ მამის სახელს ვეღარ ატარებ
რადგან შვილები დაგვტოვე ობლად
ეხლა მეც მოვედ დავდექი შენს წინ
და განკითხულმა არ მინდა ბორგვა
მე მომენატრე ვერ გეტყვი ისე
მაგრამ წახვედი დამტოვე მარტო
ეხლა ესე ვწერ ჩემს გრძნობას მალულს
თვალებზე ცრემლებს მოვიწმენდ ბრალულს
როგორც ღვარცოფი ისე მომადგა
ეს დიდი განცდა თვით ღმერთის მადლის
უეცრად შეკრთი ხმას ვეღარ ვიღებ
და გარინდული ვიდექი ჩემთვის
უფალმა მითხრა რომ შეგიწყალე
და ეს ცოდვები სადღაც გაჰქრება
როგორც ფენიქსი აღვდგები ისე
ვითომ ფერფლშიაც სიცოცხლე წმინდა
და მე დავბრუნდი ვით განწმენდილი
ისევ და ისევ ვცოდავთ და ვგოდებთ
ჩვენ ეს სასჯელი გვარგია ღვარძლად
ადამიანო შენ ღმერთზე გოდებ...

ბინძური ბრძენი მოხუცი ცეცხლით

ბინძური იყო ეძინა სკამზე
მე კი ვუსმენდი ჩემთვის და რინდად
ძილში ბოდავდა ალბათ სიმართლეს
რომ უკვდავებას ქვეყნად არ ღვიძავს
მე მოვუსმინე მოხუცის აზრებს
ვიცი ის იყო თეთრ წვერა ბრძენი
მართალს ამბობდა მჯეროდა ასე
და ჩემთვის მივხვდი სიცრუეს ვთესდი
განა ბუნება რისი დედაა
თუ არ ჰქმნა უკვდავ ისევ სნეული
ეს სნეულება უკვდავებაა
უკვდავებაა ისევ სნეული
მე გეტყვი მართალს ღმერთო მისმინე
შენ კარგად იცი რად მეწვის იგი
იგი ისაა ღმერთმა რომ შეჰქმნა
იგი ისაა ღმერთიც რომ ებრძვის
წარმოიდგინე ეხლა უფალო
თითქოს სამყარო იმის გარეშე
წარმოიდგინე? რას ხედავ მეტყვი
ვიცი შეგძულდით და ვერ აღმიწერ
მთვარე სუფევდა ღამე დგას ბნელი
ცას ვარსკვლავები ეფინა სვეტატ
ლამპიონები გზებს მინათებდნენ
მე მოვდიოდი ფიქრად და სევდად
ამ გრძნობამ გულში დაჩრდილა ბევრი
ჩემი გონება ფიქრობდა ერთზე
ჩემი თვალები ბრწყინავდნენ მხოლოდ
ამ გულში მეწვის ეს გრძნობა შენზე
ნახე რას ამბობს მოხუცი ბრძენი
მისი ჭაღარა მართალ ბერდება
რომ ქვეყანაზე მაგის საფასურს
ვერ გადაიხდის ვერცერთი ვერა
ამ მწირ სავანეს ცოდვით ამძიმებს
წყურვილი მოდგმა კაცთა ერისა
მათგან ერთერთი მე ვარ რჩეული
ეს გრძნობა ჩემი თავმოკლულისა
ანგელოზები შურით ამბობენ
ის ცოდვილია წმინდანი მაინც
რაღაც ღვთისმშობელს მიგიგავს ალბათ
არა ბოდიში მას მიჰგავს შენთვის
თუმც უკადრისი ვიკადრო როცა
სადღაც გაწყდება ეს ბეწვის ხიდი
მაგრამ მე მჯერა მიშველის ალაბთ
ეს გრძნობა ჩემი რატომაც ვწერდი
ცაში როგორღაც ვისწავლი ფრენას
მინდა ვიცურო ვითარცა თევზი
მინდა მიყვარდეს როგორც  არასდროს
თითქოს არავის უყვარდა იგი
და ღმერთმა შეჰქმნა ეს გრძნობა ორის
ორთა სიყვარულს გზას არ აქ ბოლო
გვირაბი არის შუქით მოცილი
მოვითხოვ ამბორს მოვალ უფალო
მე შემომხედა  მოხუცმა ნელა
მიხვდა თუ როგორც მიყვარდა იგი
მის თვალებიდან მოგორავს სვეტად
სულის ნადებში დაღვრილი სისხლი
დიდხანს მიყურა ეულ და ფერად
ალბათ იფიქრა რატომღაც ვსჯიდი
ისევ მიყურებს ბოლოს კი მითხრა
დიდად მიყვარდა და ასე ვთვლიდი
რომ სილამაზეს მისსა საუფლოს
არ გააჩნია თავი და ბოლო
ის სამოთხიდან მოპარულია
ის ნარნარია ფაქიზი მხოლოდ
თითქოს ედემის ბაღში ნამღერი
წყალობა ღმერთმა დაუშვა შენზე
ანგელოზები გვერდს უმშვენებდნენ
შენ კი მე გყავდი მდრიკავდი მკერდზე
და ცაში ბოლოს დაწერა ღმერთმა
ალის წვეთებად ამგვარი სტროფი
რომ უკვდავება სნეულებაა
და გრძნობაც ჩემი არის სნეული...

მე ვაზიარებ ბრალთან სიყვარულს

მსურს მე სიკვდილი საუფლო ნების
წარღვნა მოსულით დამივლის ფეხმარდ
მას გაყოლილი უკუნეთ ბნელში
ჩემზე მლოცველი არვინ დამრჩება
დიახ მჭირს მტანჯავს ნდობა წყურვილი
ალბათ რომ ვკვდები არ ვიცი რატო
ვით უბადრუკი დავბორავ ასე
თითქოს სიკვდილზე მსურს გავივარჯვო
არ ვიცი რატომ არ ვიცი რისთვის
მემგონი ვხვდები მიზეზს ბედისას
ვითომდა ვბორგავ ვითარცა ვკვდები
ზეცის გზის ბოლო შორითღაც მოსჩანს
ნუთუ ყოველში ბრალული არის
ეს გრძნობა ჩემი გულში რომ სუნთქავს
თითქოს სიკვდილი მიჯობს სიცოცხლეს
და თუ ასეა მაშინ მე წავალ
და მე წარვიდე საღადღაც შორით
ჩემი გზა მიდის საფლავის ქვასთან
ალბათ ღირსი ვარ ვიტანჯო ასე
და ჩემი გრძნობაც მიწისკენ მივა
მე მიმინდვია სახელი ჩემი
ჩემი ძმებისთვის რომელნიც მიყვარს
ჩემი გრძნობები მიართვით ღმერთებს
იქნებ იმათმა მაინც იციან
გაიგონ ჩემი ტანჯვა ტკივილი
მიიღონ გრძნობა რომელმაც მომკლა
ცოდვებით არის ბურუსში მოსჩანს
ჩემი ნაწევი სიგარეტს ზომა
ფილტვები სადღაც ბურუსში მღერის
ჭლექით დასნეულს სიკვდილ მერევა
თუნდაც რომ მოვკვდე აზრი მითხარით
მე თქვენი ღირსი არ ვარ და ვხედავ
მაშინ მე მოვკვდე წარვიდე მიწას
მე მიჩუქნია გრძნობები თქვენთვის
აჰაა დახიეთ დაგლიჯეთ ეცით
და ფერფლიც ჩემი გაფანტე შენთვის

ნარნარად რეკდა თითები ხელის

ხელის თითები ნარნარად რეკდა
ეგ ხელის გული სათუთი იყო
მტევანი მომცრო ზომისა გახლდათ
ჩემს ხელზედ იჯდა ლამაზი გოგო
თვალები რაღაც ბრწყინავდნენ მზერით
მზერა რომელიც ჩანერგა ღმერთმა
თვალებში სადღაც მოსჩანდა შორით
თითქოს გაისმა ელვა და სჭექდა
ვიცი ხატება შენი წარმართის
რომ დაგიფიცო ღმერთი გამიწყრება
რადგან მან იცის გულის კუნჭულში
რომ მასზე მეტად შენ ხარ და ლეწავს
ის ლეწავს ყოველს რაც კი უფალმა
მე დამაბერტყა რომ ვწერო შენთვის
ეს სიყვარული ქალვაჟურს არ ჰგავს
ეს სიყვარული არაა მგონი
რადგან მან იცის მეც ვიცი თვითონ
მე ხომ უფალმა დამბადა მისთვის
იმისთვის ვწერო იმისთვის მოვკვდე
ვისთვისღაც ყოველ წამს გავიმეტო
და გეტყვი მრავალს ათასჯერ კიდევ
შენზე ოცნება ფრთებშესხმულს მიჰგავს
არ ვიცი რატომ არ ვიცი რისთვის
ნუთუ შენ ის ხარ მრიყავ და მრინდავს
აღუწერელი ენით მომკობა
დაუწერელი ყოველი კალმით
ეს სილამაზე შენზეა მგონი
და ღმერთმა სასჯლად გარგუნა ცოფით
და მრიყავ ისე როგორდაც ზღვაში
დიდი ტალღები გლიჯავენ რითმებს
მიახეთქებენ ნაწერებს ჩემსას
კლდის შვერილებს და უღმერთო ზვირთებს
ამობრწყინდება პირველი სხივი
ფერხმთით დამთხილი ის არის შენთან
და დავრდომილი ღრუბლები შენს წინ
შენ ქედს მოგიდრეკს ქუხილი ჩექად
ხელის თითები ნარნარად რეკდა
მაგ ხელის გული სათუთი იყო
მტევანი მომცრო ზომისა გახლდათ
პატარა იჯდა ჩემს ხელზედ გოგო
თვალები რაღაც ბრწყინავდნენ მზერით
მზერა რომელიც ჩანერგა ღმერთმა
თვალები სულის სარკეა მგონი
მის ღრმულში მოსჩანს ელვარედ ჭექდა
თავს ლაფი დასხმულ ვიარო ოღონდ
მეორედ ვნახო გვირგვინი შენი
თავს ზედ რომ გადგას მოგიძღვნა ზეცამ
შარავანდედი უმანკოდ ყოფნის
სახება შენი აღუწერელი საუფლო ენის არსება მოდგმად
ხატება შენი დაუწერელი ვითარცა კალმით ყბედობა მოთხრა
ყოველი შუღლის მიზეზი შენ ხარ
ეგ სილამაზე უსაზღვრო ზომის
და მოქარგული მზედ შემკობილი
აურაცხელი გრძნობების სვეტად
შენ ტოტემი ხარ სალოცად ჩემი
მე ვერ ავიტან ამდენს და ვბედავ
რომ ზეცამ მიყოს ოღონდაც რამე
თუ ფრთებშესხმული ავცდები მიწას
მზეს შჶმიძლია ვუსწორო თვალი
შენს ფერხმთით არის გამთხილი ია
და ვამკობ მარად ვარდების ძეგლად
მე შენს ნაკვალევს ნაბოტარს გზებში
გულაცრუებულს გეყრები ქვიშად
მე ხატს ვუყურებ მოვერცხლილს შენში

დაისი

მზე ჩაესვენა ოდესღაც ჩემი
დავდივარ მრავალს ცოდვების გზაზე
ფეხები მტკივა ხშირ სიარულით
და გული მტკივა ვინტანჯო ასე
ფარდა გაირხა ბნელ შეთქმულების
მას აქეთ იქით აძონძებს დარმა
ქარის ტანღები ჩემს ზურგზე მჯდომი
მიტოვებს მხოლოდ მაგონებს მრავალს
ოთახში მყოფი ფიქრებით შორით
სანთლის ელვარე შუქი მინთია
მე შევეცადე მეწერა ლექსი
რადგან არასდროს არ გამიგია
რომ სიყვარული ღვთის სამშვენისი
ცოდვათა ტრაპზე ვერ უძლებს დროკვას
გულის სიჩუმეს ვიღაცა ებრძვის
და ცდილობს ნათლად სიამე მომგვრას
და თუ შენ ერთი ჩემთვის საუფლო
მე ნეტარების განვიცდი წამებს
მაშ მისურვნია რომ ეს ნაღვენთი
დროის ქარცეცხლში და დამიბრუნდეს
კვლავ განვიცადო ის განშორება
ისევ შევიგრძნო მკრთოლვარედ შენი
მინდა გრძნობები ისე ერიოს
როგორც სასმელში ირევა ბევრი
და დალეული თითქოსდა მთვრალი
ვითომ სასმელმა მე ასე დამცა
მაგრამ ვერავინ მაჩოქებს ერთის
გარდა ის ვისსაც სიყვარულს ვლოცავ

ნამქერი

სადღაც ნამქერი ცვიოდა ნელა
ეფინებოდა ამ გულს დაღალულს
დღეს შენს თვალებში რატომღაც ბნელა
მე ვერ გაგიმხელ ამ გრძნობას მალულს
და მე მიყვარხარ ძლიერ და დიდად
დიდხანს გიძღვნიდი შენზე ოცნებებს
მე ამ ფიქრებმა დამარქვა ქარვა
სულში ჩამოღვრილ დამშრალი ღობედ
ჩემი საფლავის ქვაზე ნაწერი
მე ჩემი გრძნობა იქაც გამყვება
სადაც სიყვარულს დაარბევს ბნელი
სადაც სიყვარულს არ ელტვის ყველა
შენზე რითმები ქარში ნამღერი
დღეს მას მიჰყვება ონკანის წყლისას
შენ ჩემი გულის დაანთე ცეცხლი
ცეცხლი რომელიც ანთებს და ბზინავს
და მე გაქცეულ ფოთოლს ვედრები
სიოს ტალღებზე რომ ცურავს რინდად
მე დანაშავედ იმიტომ გთვლიდი
რომ შემიყვარდი და გიწერ რიტმად
მე მარტოდ ვიდექ იმ დულის კართან
რომელზეც წერამ მიმატა თეთრი
ჩემი თითები დააშრობს მელანს
ვითარცა ვწერდი და ისევ გწერდი
როცა სიბნელე გაფერმკთალდება
და ჩემი შენში დაიდებს ბუდეს
ჩვენი ფიქრები ერთხმად ერთდება
ბოლოს ეს ცრემლი დაარბევს გუბეს
და ცეცხლად მეწვის ეს გრძნობა ჩემი
შენთვის ამის თქმას წინ არვინ უდგას
და მაინც შორით წაგვიყვანს გემი
სევდით გესროდი ბუმბულის გუნდას
მე უბადრუკი დავდივარ ასე
ასე უმეცარ უბედურ გზებით
ჩემში იმეფებს ის ღამე როცა
როდესაც ამბორს მაჩუქებ ლექსით
უკუნეთ ღრიჭოს სანთლით ვქოლავდი
ვაზრობდი ბევრს და ვფიქრობდი ყოველს
ასე სარკის წინ მშვიდად ვიჯექი
ასე პირველად მახინჯი ვპოვე
მე შენთვის მინდა ყოველი ღამე
მინდა გაჩუქო ცა მზე და მიწა
ერთხელ მოგიკრეფ მთვარეს გავსებულს
და ასე შენში ვიქნები ფიქრად

თეთრი თათმანი

უმზერენ ზეცას ვარსკვლავთ კარიბჭეს,
დაბღუჯაბმული ღრუბლების კიდეს.
შორი მთებიდან წვიმას იპარავს...
ცრემლიან თვალებს ქარი აღმივსებს.
იქ შემოდგომა მიწურულიყო
გარდასულება ჰქონდათ ყვავილებს,
სიოს წუილი ხის რიგთა შორის...
ძველ დავიწყებულ ფიქრებს აღვიძებს!
მე ლექსის წერა არ შემიძლია,
არც იმას ვიტყვი, რომ იგი დამწერს,
მე თეთრ თათმანში გრძნობას არ გავცვლი
თუმც ზუსტად ვიცი, რომ ის გამცვლის მე...
უფსკრულის ყელში გადაჩეხილი,
თავს არ გავწირავ და დავფიქრდები...
რომ ჩავმხტარიყავ იცი გოგონა?
მე შენზე ამ ლექსს ვეღარ დავწერდი.

შენზე ძაგძაგით რითმებში ჩავკლავ

მე ვერასოდეს გაგიმხელ ენით
რადგან ვერასდროს დაგიწერ ამას,
რომ იდუმალი ბნელეთის ვნებით
შენს თავთა ზემოთ არავის დავსვამ...
თითქოს ბოროტის დავკრა ყიჟინა
ბუკს და ნაღარას ვამღერებ ზეცის,
ალბათ გალობას მე შენზე ვქარგავ
და ვხატავ მრავალს ოცნებებს შენთვის...
ვისთვისღა ვწერო თუ კი ვიღაცა,
გამვლელი ვიყო სალამის მთქმელი,
თუ კი ხინჯებად შენს გულში ვეგდო
მაშ გდომა ვიყო ეულ ამ ქვეყნის.
და არცა ბოლო არც დასასრული,
ჩემთვის შენს გრძნობას საზღვარი არ აქ
მუნიფატორებს ვერსალის ტახტზე,
შენზე რითმებად ძაგძაგით ჩავკლავ!!!

ედემის იას

ჩემი ვარდი ხარ ედემის ბაღის
ნორჩი ყოილი გერგეთის ცისა,
ის ორქიდეა რომელიც მიყვარს
და ის მშვენება რომელზეც ვგმინავ.
ქალავ ცხოვრების წყურვილი მიკალ,
დავბერდი ოცნებით დანატრებული,
მაღალი მთიდან შენთვის მლოცველი
სიცოცხლის წყაროს გამომთხოვნელ.ი
ვერვინ გაჰბედა შენ შეგხებოდა,
მოარულ ღვარცოფს შიშით დაჰხარის,
მე შენ გიპარავ და გმალავ ჩემში,
როგორც პოეტი ლექსებით ქარში,
როს მოვა ჟამი შენ გასთხოვდები
და ჩემი ფიქრიც შენ გამოგყვება,
ჩემი თვალების სულში ჩამოღვრილს
ცოფით დამშეულს ცრემლი წამსკდება...

ბევრჯერ მიწერია

ოდეს, გაზაფხულს მშვენება ლაღი
ოდეს სიჭაბუკე უბიწო ვნება,
ოდეს სიყვარული ყმაწვილი ქალის
ოდეს სილამაზე თუმცა ამიხდება.
და მდგომი შენს წინ ზამთრის ცივ ღამეს,
და დავრდომილი თქეში შენი ზეცის მასხამდა...
და დავიჯერე, თითქოს სინანულს ვგრძნობდი,
და სილამაზეს მე პოეტი რითმად ქარგავდა.
ვითომ უშენოდა მობეზრებული,
თითქოს უძილობით დატანჯულიყო,
ვითომ საიქიოს ქნარს რეკდა ბერი...
თითქოს ეგ ცრემლები მოპარულიყო.
აწ უსაზღვრობის წამზომის მზომი,
მე ვიცი ლექსი, თუმც უწერელია
ის აშრობს მელან,ს დაგლიჯავს ფურცელს
და ეს სინამდვილე, მე შენზე მიწერია.

ჯღანო

მერე რა რომ ზამთრის ნარნარ სუსხში,
გაზაფხულის მზის სხივები ნელა-ნელა იპარება,
პეპლის ფარფატს რომ შესცქერი,
ამით რა რომ გეტევება?
არა არა, მომისმინე! შენ დღეს გიჯობს მოთმინება,
ჰა გახედე იმ მთა გორას მოხუც ქალზე შიშველ სახეს,
გულში გიდევს ის ზრახვანი რის გამოდაც განზე გაგდეს,
მოთმინებით იმალება ბნელ კუთხეში ქალის სახე,
მის თვალებში ისახება ცუდ რომ დადეს გმირთა მახე.
მთვარის დუდუნზეა როცა ეგ ღიმილი არ გიხდება...
რატომ რატომ რად მითხარი, ჯღანო ხარო ამიხდება???

ზიზღში ჩამხრჩვალი ბოღმათა არე

მე მოგიპარე გუნდა და ფიფქი, ვითომ ვიღაცას წავართვი რამე,
მთელი ცხოვრება მოგყვები უკან, უკან ხედვისას თვალს ამარიდებ!
მიყვარდი ძლიერ არ გამაგონე და გეძახოდი ქარს გაატანე,
მოპარულ ფიქრებს ლანდი დაჰყვებათ და შენ გეძღვნება გული მატკინე.
ვიცი გიყვარდა გრძნობების საგა, თავზე დახევა არ შევიმჩნიე,
მე შენ გიცქერდი ფანჯრის რაფიდან, მეორე მხრიდან ვგრძნობდი სიცივეს,
მე, თქვეში მცემდა გაძაფხულისა ზაფხულის სიცხე მიკლავდა ვნებებს,
რომ მოგიძღვენი გახსოვს ის ლექსი? რომელიც ცივად გადაკარ მალე...
და შეუპოვრად მეძახი ისევ, ზიზღში ჩამხრჩვალი ბოღმათა არე!

მე წავალ

როცა წავალ დამიტირებს ყველა,
და თუ წავალ, იქ დამხვდება მამა
ხელს ჩამჭიდებს, ჩამიხუტებს მაგრად
აქ დამრჩება ბევრი კარგი ნატვრა.
ჩემი წასვლით დაგაკლდებათ რაღაც!
ან პატარა ანდაც დიდი, ის გრძნობები გაქრა,
დიდ სუფრებზე გამიხსენებთ ალბათ...
ჩემი სახის, სიბრწყინვალე ჩაქრა.
და მე წავალ საიქიოს ჩემო ძმებო კარგათ,
გულის ქვითინს ნუ აჰყვებით! დამარიგეთ მარგად,
ჩემო დებო, ალბათ, თქვენც იტირებთ ჩემი წასვლით,
მაგრამ ვწუხვარ ეს არ მინდა, გაიხარეთ წადით!
დედაჩემის შეგონება დაიხსომეთ ყველამ...
ჩემს კუბოსთან დაჩოქვილი ცრემლს დამალავს ნეტავ?!

მე შენ და მებადურე

ღამის წყვდიადში დამალულ ცრემლებს მთვარებ უყურებს,
მასზე იცინის და აღაჟღაჟებს ...
მოპარულ ფიქრებს მთვარე არ ყვება,
და არც მიყვება მოპარულ ლექსებს,
შორით, ლანდს ვხედავ ისიც მიყურებს,
ნელი-ნელ სახე უჩნდება,
მისი თვალების ნათელ წყვდიადში
მისი ბაგები ჩემსას ეხება...
თითებით დაწერილ გრძნობების ანდერძს,
ღამის ბურუსი ბინდად ედება,
ღრუბლების თავზე შუქს თუ უყურებ?!
და ის უთუოდ შენ გემალება.
მე, დავიგალე წერილის წერით,
კალამი შრება თითები მტყდება,
მე გულში მრჩება ის სევდა შენი,
რომელიც, მათრობს და მეღვიძება...
მოკლული გულის სანაცვლო იყოს
ტანჯვა წუხილი გულით გოდება,
და შენი ლექსის ავტორს უთხარი!
რომ ის უთუოდ, შენ გელოდება....