მიცვალებულთა გარდაცვალება

და იქ სადღაც შორს ხმალნი უებრო
როს მტერთა მკერდში ჩაეცემოდნენ
სისხლის წვეთები უკიდეგანოდ
დღეს ციურ სევდად დაგვეცემოდნენ
ჩამოჰყოლიან გმირთა რიგები
მუხლჩამოყრილნი ეგებებიან
კაცნი ქალთაგან დაუნახებლად
პირ მობრუნებით ცრემლთ იღვრებიან
ქალთა ტირილი მათი გოდება
კაცთ მდუმარება შავბ-ნელ მოცილი
ცოლთ სხვისდა მალულ გაპარულობა
შვილთ შთენილება უგუნურობით
და იყო ერთი ფეხზედ დგომილი
აღმართ ხრიოკებს მიუყვებოდა
ნაფეხურების ნაცვლად კვალ-და-კვალ
დედა მის ცრემლებს შვილთ უტოვებდა
თავზე ახლადღად შემოკავებულს
ვინმე შავ-ძნელ-ფერ მანდილს ხედავდა
და ბინდ-მოცილი ღამეს მიმჰგვარი
დედას სამოსი ებლანდებოდა
მაღლა მთის წვერზე აგურთ ნაშენი
ძველდავიწყებულ საყდრის საგებლად
უკვე უკუნეთს სანთელთ მოცილი
გზა სანათებლად ვინმემ შეჰნატრა
ღმერთო დედაა გთხოვ რომ მიიღო
ეს ჩემი სიტყვა ცოდვილი ლეკვის
მან ხომ სატანჯველ გარემოებას
შეუშინებლად აღუდგა გეტყვი
ეს უკუნეთი გაალაჟვარდე
ვითარც თვალთ შეძლონ დანახულობა
თუ რამე ძღვენი გინდა უფალო
აგერ მე მომკალ შერისხულობა
და დედამ შეძლო ბილიკთა დევნა
მაღალი მთების კალთას ჩამოსხდეს
გულში იმედი შვილის დარჩენის
ამ სააქაოს მარად რჩებოდეს
და გააგრძელა დედამ მსვლელობა
უკან მოჰყვება არმია მგლების
მის საახლობლოდ თვალთა ხედვასა
არცა ნადირთა იკარებოდის
შემუჭვრილ ტყეთა რიგთა სავანეს
ბნელსა შეუსვლელს ეკალ ბუნებას
თითქოს გაეგოთ მისი ამბავი
დედას ვინ უშლის ჩვენთა სტუმრობას
მთელი დღე წვიმდა იმ ადგილ მიწას
თუმცა იმ ბილიკს წვეთნი ცდებოდეს
სადაც მნათობი სულის რაკრაკით
დედა თავის გზას მიუყვებოდეს
კლდეთა რიგებში ქარი მდრტვინვალებს
სიოც არ იქრის ცათა მწვერვალებს
თუნდაც ქვეყანა დაიქცეოდეს
ოღონდ მთის ბილიკს დედა სხდებოდეს
მაღალმა მთამან იციან თოვლი
თოვლში მსვლელობა ჭირს და ძნელია
თუმცა როდესაც დედა გაივლის
კვალ დაურჩენლად ისე შრებიან
თუ კი გზად სადმე მდინარე შეხვდეს
არ აქვს მნიშვნელი არაგველია
იგი დაშრება მანამ მის ფსკერზე
მისი ცრემლები დალალშრებია
შორს სადღაც კლდეზედ იმის მწვერვალზედ
მოსჩანდა რაღაც მნათობი სანთლის
თუმცაღა იყო ვითომ ვინატრე
იყო შუქურა მიწიერ ხალხის
დედა შეჩერდა მე შემომხედა
მე კი ქვა ვიყავ ნაკვეთი კლდეზედ
ხელი დამადო სახე შეცვლილმა
ქვამაც კი ვიგრძენ შევშინდი ღვთისებრ
ორიოდ წამ-წუთს თვალთ შევსცქეროდი
ვხედავდი ტკივილს დაღლას სინანულს
მხოლოდ ვინატრე ის მგელი ვიყო
რომელიც ამდენს შესცქერის დიდგულს
და უცებ ვინმე ბერმა კელიის
აგურთ ნაშენი ფარდა გააღო
ის დაინახა და კიბეთა რიგს
ფეხ დაუდებლად ჩამოარაკო
დედა შესცქერის ბერს ის კი მას
მდუმარედ ალბათ ესალმებოდნენ
ორთავს თვალთაგან ცრემლი კამკამა
კელიის ეზოს ეგებებოდეს
პირველ ხმა ვერცა ვერვინ შეჰბედა
რომ მათვე წარსულს იხსენებოდეს
თუმცაღა ხსოვნის განსადიდებლად
ბერი მის ვაჯ შვილს დაეძებოდეს
და გაკვირვებულს თვალთა მის მზერას
დედა ჩოქებზე დაყრით პასუხობს
რომ ის სათქმელად მისთვის მოსულა
ვისთვისაც ორთავ დრე-ღამ ლოცულობს
შეშინდა ბერი თუმცა მდუმარედ
გამოიტირა იტყვის ცხონდება
თვალთ სიბრაზისგან ნურცვინ შეჰხედოს
და მხოლოდ ერთხელ ამოიკვნესა
შემოჰყოლია ძმათა საფლავებს
შემოჰყოლია სიმღერა დედის
მეგრულ ნანებზე მიკამარია
აკვანში ნარწევ დედილო ცრემლის
ღმერთო აცხონე დედა იტირებს
სულის ტკივილი დამივავალე
ღმერთო ბიჭს დედა კარგად უმყოფე
მიცვალებული გარდამიცვალე

ნაწარსულევის აღსარება

მინდა მოგითხროთ ჩემი ამბავი
არ მომისმინოთ თუ გინდათ არა
ეხლა მე გეტყვით ცოდვების პარადს
თუნდაც განმსაჯოთ თქვენ ყველამ ერთხმად
უკვე წლებია მე მიყვარს იგი
უკვე წლებია მკლავს მისი ნდომა
მაგრამ მე ვიცი ჩვენს შორის დგება
წარმოუდგენლად ურიცხვთა წონა
მე რომ ვამბობდი ვარ ერთადერთი
ვისაც კი მისიტ არ მიფიქრია
მსურს ვაღიარო და ეხლა გეტყვით
მისით ვსულდგმულობ ის მზედ მინთია
ფიქრები რაღაც მსგავსდება ზღაპარს
მას კი ავტორი უქრება ცხადში
და დაწერილი ცხოვრების ტრაპზე
მარტოდ დგომილი ვიდექი ქარში
და ამ მალებას არ უჩანს ბოლო
და ეს სიტყვები გულის ხმა არი
ჩამოდნობილი უეკლო ვარდის
მინდორში ნაკრეფ ცოდვილი სანთლის
მე გეტყვით მართალს შემრაცხეთ მერე
თუ გინდ იუდად ანდაც კი მოვკვდე
მე ამ ცხოვრების მორევში მყოფი
სიკვდილს ხიფათად არ ვინდობ არა
მაინც მიყვარხარ კვლავ გეტყვი რადგან
მკლავს ეს წყურვილი მიწიერ ნდომით
ცხად რეალობას შევხარი მართალ
ვარ დაჩოქილი ვფოფრდები ომით
მე ჩემს თავთ მაღლა არ მიმაჩნია
არცა არავით უფალი ღმერთი
მაგრამ მე ვწუხვარ რადგანაც ვამბობ
რომ ჩემზედ მაღლა მივიჩნევ წადილს
შეურაცხადი ნასროლი სადრაც
ისევ და ისევ მიწიერ სევდით
აღარ ვღონდები ვითარცა ვნახე
მას დასასრული არააქ მგონი
თუ კი სიზმრები თველმში ცხადდება
მაშ მიმიღია მუდამღად ძილი
არა მემგონი დილის ცვარია
ეს საუკუნო გრძნობაა დიდი
და მე მიყვარხარ უფრო და უფრო
ვითომ ოდესმე უყვარდათ იგი
მე ვერასოდეს ვიფიქრებ რადგან
ასე ძლიერად არ უყვართ ვიტყვი
ეჰ ჩემო თავო რა-რიგ ცოდო ხარ
რომ ვერ განსაჯოს ვერცერთმა ვერა
ალბათ გირჩევდი მე სხვა რომ ვიყო
უიმედობას გირჩევნამ წახვალ
თავი მოვიკლა? რა ვქნა მითხარით
მე მის გარეშე ვაპირებ ამას
ეს სიყვარული ჩემი არ არის
ეს სიყვარული ჩვენია რადგან
მე შენსა ნდომას ვუმღერი კიდევ
ალბათ უამრავს დაგიწერ მრავალს
სანამ ეს სული მედგმევა პირში
ეს ჩემი ენა მოგქარგავს ნარნარს
შენ ნატიფი ხარ ნაკვეთი ღმერთის
მისი კალთები შენზეა მხოლოდ
ხალხი ლოცულობს მე ცოდვად ვიტყვი
და შენ გეძღვნება მიყვარხარ გოგოვ
ეს სილამაზე კოსმიურია
ამ სილამაზეს არააქ მხოლოდ
საზღვარი სადღაც ექნება ალბათ
მაგრამ არა აქ და არსად  ბოლოს
ეს უგამჩენო გრძნობა მიგდია
სადღაც სიღრმეში გულის კუნჭულში
ამოდევნა კი აღარც მიცდია
რადგან აზრი აქ მის ყოფნას ფიქრით
და ასე გეტყვით გავშალე ფრთები
ზურგი ვაქციე ყველას და მასაც
მე დავიჩოქე ღმერთის წინ და ვთქვი
რომ ქვეყანაზე მე ერთი მიყვარს

თუ კი მინატრებ ალბათ ინანებ

მიმალულია ალბათ ეს გრძნობა
ჩამდუღვრულია უფსკრულის ყელში
კედელთ ფრესკებად სახე ავლია
ბნელთ მოსილების ამაო ძღვენში
ქვეყნიერებას რაც კი ოქრო აქ
ბრილიანტებით დაცხრილულ მკერდში
ოკეანეთის მარგალიტებად
ომში ქალღმერთი მოიდრეკს ფეხრმთით
და ბრუნავს ბრუნავს ის ციფერბლატი
რომელიც დრო-ჟამს სახავს ხმიერად
დაღამებულა ზამთრის სიზმარში
ალბათ ოცნებობს ვინმე მგმინველად
ვერ გაგიბედა იმის გამხელა
რასაც ინახავს დახატავს ლექსით
დამდუმარებულ გულის კიდესთან
ხელთ შეუქმნელი აღუთქვამს მზერით
შებინდებამდე მთვარეს უხილავს
მისი დუდუნი ილაშქრებს ისევ
უსამართლობის მადლის კიბესთან
ალბათ მინატრებს დამწვარს მინანებს
ასჯერ გაზომის ას ერთხელ გავჭი
ცრემლებთ კარიბჭეს ვტირი დავამსხვრევ
ოღონდაც ერთხელ უკანასკნელად
თუნდაც მაჩუქო ის მზერა ღვთისებრ
ვერ გაგიბედე ალბათ ამის თქმა
ვერ გაგიმეტე თითქოს ამისთვის
არ დაგაბრალებ ვითომ მინატრე
არ დაგაძალებ კრთომას რამისთვის
უბრალოვდება ნახე? ეს გრძნობა
რადგან გაიგე თუ რადაც გთვლიდი
ათასწლეულებს ღამე ირეკლავს
შეცდომილების წალეკილს ფლიდი
მე არ მერგონა ოდესმე წერილს
გოგოს მივწერდი ასე ფრთიერად
გავარვარებულ შანთებს დავიყრი
ოღონდ ამოწვას გრძნობა ძლიერად
ალბათ ოდესღაც ეს სიყვარული
მდუმარედ გულს ჭრის სამარადისოდ
მაგრამ მანამდე გეტყვი გოგონავ
მიყვარხარ ძლიერ სასიხარულოდ...

ლირიკის ჩრდილში დამანიავებს

ნოტებმა ქარის იწყეს დარეკვა
ფოთოლთა ჩრდილში დამანიავებს
ნეტავ ოდესმე მასთან მაცეკვა
ზეცა აღელვებს ბობოქარ ღრუბლებს
და როგორც მტვერი დაიფანტება
მის სხივებს შორის ფარდა ჩამოხდილს
თვალთაგან ღელვის ცრემლი მაწვება
ჩემი შავტუხას ღამეულ წადილს
მას სამომავლოდ არვინ ეხება
მანკიერებით აღსავსე ჭურჭელს
და როგორც ვამსხვრევ მომენატრება
რა შეედრება ჭაღარას სურნელს
მებაირაღე ალბათ იტყოდა
უსიყვარულოდ დაიტანჯები
მემგონი ვხვდები მან ხომ იცოდა
მე მის გარეშე დავიმარხები
 და გავყვე კიდეც ამაოებას
ოღონდაც ერთხელ სამარადისოდ
ნუთუ მიწყალებს სამღვდელოება
მიხსენიებენ საეშმაკისოდ
არაა გავყვები მე გზა-ბილიკებს
ვეტრფიალები კიდეც ამ გრძნობას
გიჟი კი დავლევ ალბათ ლირიკებს
მე შენგან ვითხოვ მიწიერ ნდობას...

თმაში შეპარულ ჭაღარას ვფიცავ

მთვრალი ნაწეწი ნაგლეჯი ვეგდე
მე სამწყსოებას უკეთ ქცეული
დაბერებული ყმაწვილი ვიყავ
ეს უკუნეთი ბედად რყეული
ცაში ჟღურტული ჩიტების იდგა
ბარში მღეროდა მგოსანი მუნჯი
ყაყაჩოები საფლავზე იწვა
მთებში ისმოდა ყმუილი მგლური
და მზე გადაცდა ჰორიზონტს ნელა
მთვარე დუდუნებს ამაყად ბნელა
შორით განათდა ჭიუხვი სვეტად
და წამოვიდა თქეში და ელვა
სიჩუმე იყო საოცრად ფლიდი
თითქოს არსებამ დაგმო სიცოცხლე
მხოლოდ ისმოდა ნაბიჯი ნელი
ვიღაც გალობდა და მე ვილოცე
თქვენთან მოვედი სანაცვლოდ მადლის
დამგმეთ და ასე გამაგდეთ ფერფლად
და მე ასე ვწერ ამ გრძნობას ჩემსას
ზიზღის სანაცვლოდ სიყვარულს ვბერტყავ
ცაზე ღრუბლებმა შემიკრეს კოპი
ვითომ მაწვიმდა არა და არა
სინამდვილეში ეს იყო ცრემლი
რომელიც სახეს ვმალავდი ბევრსაც
და თავდახრილმა დაგტოვეთ ფეხმარდ
თქვენ კი წახვედით დადექით სხვებთან
თუ სიყვარული ჩემი არ გეყოთ
მაშ მიჩუქნია ეს გული სევდად
ჩემი სიცოცხლე რა არის ნეტავ
ამ სიყვარულმა მაქცია ღმერთად
მაგრამ არ მინდა შევცოდო ასე
რადგან ერთია ღმერთი და წმინდა
რა ვქნა მითხარით ძმებს გეკითხებით
ღირს კი სიცოცხლე უსიყვარულოდ
მე ამას ვფიქრობ მიჯობს სიცოცხლეს
სიკვდილი მდაღე და უამბორო
მინდოდა კითხვა დამესვა დებზეც
მაგრამ ვის ვკითხო ისინი არ მყავს
მეგონა მყავდნენ და მათ ვუყვარდი
თუმცაღა მათგან ვიტანდი ბევრსაც
მორჩა დამთავრდა წყალობა ჩემი
ეს გული სადღაც გაჰქრება რწფელი
მაგრამ ეს გრძნობა არ არს შინგ გულში
არც ხორციელი და ვითომ ჰქრება
მე თქვენს სიყვარულს დავმალავ ჩემში
ჩემში ამ გრძნობას დირე არ სძვრება
უბრალოდ ასე იბუდებს ბნელში
რადგანაც სული ავით მეწვება
და ნეტარების დასრულდა წლები
ეხლა მე წავალ გაღმა მარილზე
ჰე სამაია კარგად მისმინეთ
მე თქვენ მიყვარხართ ჩემს სიცოცხლეზე...
და ეხლა ბოდიშს მოგიხდით ყველას
მსურს მაპატიოთ თითქოსდა ელავს
ამ ჩემი ლექსით თუ გაწყენინეთ
იტოკში ყველას მოგიძღვნით სევდას

მე შენში მხოლოდ ეს დავინახე

შენ პოეტის ფიქრში ზიხარ
თან კაცების გულში მყოფი
სულის მშვენებაც თუ შენ ხარ
დამშეული დაგრბის ცოფი
შენი სახიდან მომდინარს
ცრემლი უბიწო ვნებაა
ნატურალისტის ნათქვამი
შენი ხატება შვებაა
და იქ კამარას ალი ეკიდა
ვითომ თითქოსდა ვუზმერდი
ღრუბლები მიმოდიოდნენ
ქარში ნარწევი ვფიქრობდი
სურვილით წყურვილს ნდომა აკლია
შენი სიტყვებით თამაშიც ვიცი
შენზე დაწერა ჩემი ვალია
მე ამ ნაწერთან მაერთებს ფიცი
უბადრუკოვ გრძნობავ გესმის?!
ამ ქვეყანას ვტოვებ მარად
ეს პირქუში გრძნობა ჩემი
დამიხვდება ბნელში ფარად
ამ ცხოვრების მე არ მესმის
ვიბადებით ვცოდავთ ვკვდებით
შენზე ფიქრი მალულ ჩემი
ჰქრება თითქოს ქვაზე ვდებდით
მთაში მოსულ ზვავად მოხვალ
ბარში მიწა ხარ დედად ქცეული
შენ შხაპუნა ხარ კეკლუცი წვიმა
ის ტალღები ხარ ზღვაში რომ იცის
მე ვწერ და გიწერ ამ გრძნობას ჩემსას
გულში რომ ზის და უარყოფს ყოველს
ჩემი კალამი დაწყევლის ყველას
ვინც შენში უმზერს ბოროტ მომლოცველს
და მე მოგიძღვნი აზრებს ურითმოს
ფიქრში გაქცეულს ლექსებს გიქსოვდი
შორით მოსჩანდა ბინდით მოცილი
წერას ვბედავდი შენთვის ვფიქრობდი
მე მთაში მოვალ ყინულის ლოლოდ
ზღვაში ვიქნები სურვილის თევზი
ცაში არწივი ფრინველთა მეფე
შენი ხალიჩა ოთახში მყოფი
მე მინდა ვიყო ის თასმა შენი
რომელსაც მუდამ დაათრევ სხარტად
შენი სურვილის მონა მსურს ვიყო
ქარს გამატანდი თითქოსდა ლანდად
ცაში ნაჭედი ღრუბელი ვიყო
მუდამ დაგცქედრდი უბრალოდ მორცხვად
ის გამალებული გრძნობა რომ ვიყო
რომელიც შენში ბუდობდა მარად
ქარი ფურცლავდა ამ ფიქრებს ცხადულს
მწარედ მაცლიდა შენზე ოცნებებს
მე შენთვის დავწერ კიდევ უამრავს
ამ ჩემს ნაბოდვარ ნაცოდარ ლექსებს

თუმც მწუხარია და იდუმალი

სისხლს აბრდღვიალებს ცა ბობოქარი
ღრუბლები ჩადრის ტოლ მისტირიან
მილეულია სიცოცხლე ზღვაში
ზვირთები ამბავს განიკვირვიან
სანაპირო კი მწუხარია და იდუმალი
ნელი ნაბიჯით მოდგომია ვნებათა ღელვა
ჰორიზონტს გასცდა მეწამული მზის ბოლო სხივი
ღამის უკუნეთს შეფარვით ელის მნათობი ელვა
სასიყვარულოდ შეინუსხა ფოთოლთა ცვენა
მის ვერაგ განცდას წაიყრუებენ ნაპირის მცველნი
სასაფლაოზე დარღვეულია გარდაცვლილთ კრება
სანაპირო კი მწუხარია და იდუმალი
ზის ჩუმი გნომი ფიქრებში ჩაფლულს
მიეპარება მადლი მისი აწ განშორება
შეტვარებული დალევს თვრება არაყით
და ცრემლით კახპას მიეგებება
თოვს მთვრალი ღამეს დაემდურება
მძინარე აზრებს გაუმხელს სატრფოს
შეშინებული ძაგძაგებს ბრალით
მის საიდუმლოს არავის ანდობს
სულში დაღვრილი სანთელის მკალი
მდნარი ყინულის ფოლადი დაგმო
მოპარულია ფიფქები მთაში
და მან გრძნობები თამაშში დადო
მწარე სიმართლის შიში აფერხებს
შუბლზე მიდებულ ტყვიების წამზომს
ფიქრი მოკვეთით იძახის უარს
რადგან არ უნდა გრძნობები დათმოს
ნუთუ ძნელია აღუწერელი
მისი სიძვირე ასე მწველია
სად გაჰქრა ჩემი სნეულებანი
რომ ვარ ცოცხალი დამიტირიან
და ჩაესვენა სანთლის ის ალი
რომელზეც წერით თვალს დამითხრიან
მომკვეთენ ხელებს მომტყდება მზერით
მე საკვამურში დამიმალვიან
სასაფლაოზე ქარი სუფევს და ძნელთა წყვეტა
წარუწყვეტელი ლანდი მისი ბობოქრობს ისევ
სანაპიროზე თუმც მწუხარია და იდუმალი
ქალი აღელვებს მეწამული იისფერ ზვირთებს